Fly4free.pl

@bozenak i @orchidea04 Dziękuję, to bardzo motywujące, postaram się wrzucać kolejne "odcinki" regularnie :)

@pestycyda Ogromnie się cieszę, że udało mi się trochę odczarować tą Czarnogórę ;)

@marcino123 Warto! :) Gorąco polecam!

@Ninoczka Hehe. Zupełnie nie dziwi mnie Twój wybór ;)

@Pacyfa I wszystko jasne, dziękuję!Nie wiem, czy w przedświątecznym szale ktokolwiek znajdzie czas, żeby tu zaglądnąć, ale lecimy z relacją dalej. :)

Kotor, nazwany perłą Czarnogóry, jest jednym z najlepiej zachowanych średniowiecznych miast w południowo-wschodniej Europie. To tutaj postanowiliśmy się zatrzymać na dłużej - pozwiedzać i przy okazji zjeść dobry, nieśpieszny obiad. Stare miasto, stanowiące główną atrakcję, otoczone jest znakomicie zachowanymi murami miejskimi, które widowiskowo pną się w górę masywu Lovcem, aż na wysokość 260 m n.p.m., gdzie wieńczy je twierdza św. Jana na Samotnym Wzgórzu.







Można się na nie wspiąć. Wycieczka pod górę zajmuje mniej więcej godzinę, a koszt wejścia jest niewielki, bo 3euro/os. Ponoć widok rozciągający się z góry wynagradza wszystkie trudy wspinaczki, ale zawieszone nisko deszczowe chmury skutecznie ostudziły nasz zapał. Poza tym, chcąc zrealizować nasze plany w 100% musieliśmy trzymać się ustalonego czasu.

Niższe partie murów miasta okazały się być fajnym punktem obserwacyjnym na zatokę i miasto. Dachy w kolorze ochry... - czy tylko mnie przypominają klimat Assassin Creed? :)





Okazały masyw Lovcem.









Olbrzymi statek wycieczkowy, który niedawno przybił do portu z kilkoma tysiącami turystów na pokładzie.



Zaraz po przekroczeniu murów poczuliśmy atmosferę średniowiecznego miasta. Mijaliśmy niezliczone kamienice, kościoły, nieregularne placyki oraz wąskie, urokliwe uliczki, które nie posiadały nazw, a jedynie numery.





























Ostatnie chwile w Kotorze spędziliśmy zatrzymując się w jednej z restauracji, tuż obok Katedry św. Tryfona. Zestaw dnia, szczególnie wersja z owocami morza, przyrządzony był idealnie.









Kotor to unikatowe miejsce o śródziemnomorskim klimacie. Choć tłoczne i turystyczne, to nienachalne. Spędziliśmy w nim przyjemne 3 godziny.

-- 23 Gru 2016 19:22 --

Mimo, że nadciągające nad zatokę gęste chmury stawiały pod znakiem zapytania sens wyjazdu na Jezerski Vrch, postanowiliśmy zaryzykować stratę czasu i dotrzeć na szczyt z nadzieją na zobaczenie zatoki z góry. Przez niedomówienie nie skierowaliśmy się na serpentyny od razu i nadłożyliśmy dużo drogi jadąc omyłkowo aż do Budvy. Dopiero stamtąd zaczęliśmy się mozolnie wspinać w stronę Cetyni. Droga pięła się odsłaniając coraz pełniej widok na Riwierę Budvańską i Pasmo Nadmorskie Alp Dynarskich.





Wiła się w nieskończoność, a my walczyliśmy z czasem. Po drodze zatrzymało nas kilka osobliwych czerwonych świateł. Czy zdążymy?





Zdążyliśmy. W punkt. Lepiej nie mogliśmy trafić - właśnie zaczynał się spektakl zachodzącego słońca. I chyba dobrze, że zatoczyliśmy takie koło, bo najcięższe, deszczowe chmury zdążyły się częściowo odsunąć ustępując miejsca słońcu i ukazując to, na co czekaliśmy.





Z górskiego grzbietu Lovcen roztaczał się bajkowy widok na "rozpaloną" od promieniami słonecznych Bokę. Zupełnie nie dziwi fakt, że przypominający fiordy Skandynawii krajobraz Zatoki Kotorskiej został doceniony i wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Oj warto było zaryzykować!







Panorama na Bokę Kotorską z wysokości 1200 m n.p.m. zapierała dech w piersiach, a ta wyjątkowa chwila błyskawicznie stała się jednym z moich najprzyjemniejszych wspomnień z Czarnogóry. W oddali wypatrzyliśmy pas startowy w Tivat.







Po zachodzie słońca pokonując serpentynę składającą się 25 ostrych, niemal 180 stopniowych zakrętów, zjechaliśmy w dół masywu Lovcen, by koło 19:00 znów znaleźć się w Kotorze. Następnie, już bez przystanków, kierowaliśmy się do czarnogórsko-albańskiej granicy.





Podsumowując 3 dni w Czarnogórze ciśnie mi się na usta - "dlaczego tylko 3?!". To niesamowite, że maleńka Czarnogóra na tak niewielkiej powierzchni zdołała pomieścić całą masę różnorodnych i zachwycających widoków. Nie dała wytchnienia, chwyciła za serce i przez 3 dni nie puściła ani na moment. Zaoferowała nam jedne z najbardziej malowniczych tras jakimi jechaliśmy. Za każdym kolejnym zakrętem, kolejnym wzniesieniem czarowała i zaskakiwała na nowo. Bez końca. Co prawda nie daliśmy szansy nadmorskim kurortom i plażom, zagłębiając się jedynie w jej interior, ale z perspektywy czasu, 3 pierwsze dni wyjazdu, spędzone w Czarnogórze, były według mnie jego najatrakcyjniejszą częścią.Do granicy prowadziła nas tak dziwnie wąska, niemal polna droga, że momentami zastanawiałam się, czy niechcący nie przekraczamy jej w niedozwolonym miejscu, na dziko. Do dziś nie wiem, czy nasza nawigacja wariowała urozmaicając nam przeprawę, czy Albania w ten sposób przeprowadza wstępną selekcję i zaprasza do siebie tylko tych najmocniej zdeterminowanych. :P Na przejście dotarliśmy koło 21:15.

Ciekawostka 4 – Zgodnie ze schematem powtarzającym się do tej pory zawsze podczas przekraczania granic - po odprawie po stronie czarnogórskiej, powoli przemieszczaliśmy się pasem granicznym, wypatrując stanowisk celników po stronie albańskiej. Gdy zaczęły pojawiać się pierwsze domy mieszkalne dotarło do nas, że już raczej ich nie uświadczymy. Bardzo nas to zaskoczyło. W sumie do końca byliśmy trochę zdezorientowani. W głowie rodziły się kolejne pytania. Czy na pewno przekroczyliśmy granice zgodnie z prawem? :) To w końcu dziki kraj.. Może należało gdzieś skręcić...? Może coś przeoczyliśmy w ciemnościach? i w końcu.. - is it perfectly safe…???

Sprawa tak na prawdę wyjaśniła się dopiero po powrocie do Polski. Dowiedzieliśmy się, że w celu usprawnienia przepływu turystów, budki obu państw zostały połączone. Dzięki temu, nie trzeba czekać w dwóch kolejkach. Sprytne… ale przyznacie – trochę dziwne. :D
Już kilka kilometrów za granicą krajobraz za oknami zmienił się znacząco. Mijaliśmy odrapane, betonowe baraki, pełniące trudną do odgadnięcia funkcję. Wyglądające na opuszczone, rozpadające się domy. Stada wałęsających się bezdomnych psów. Na poboczach walające się śmieci i wszechobecne dziury w drodze pozwalające na poruszanie się jedynie ruchem jednostajnie wolnym, zygzakowym. Teren brudny i zaniedbany. Albania przywitała nas oczywistą, kłującą w oczy biedą.

Po 22 dotarliśmy do Shkodra Lake Resort. Miejsce, oprócz tego, że powstało w sąsiedztwie Jeziora Szkoderskiego i w konsekwencji krajobrazowo zagarnęło wszystko co najlepsze, zrobiło na nas pozytywne wrażenie pod względem czystości. Mimo pozasezonowego terminu na terenie ośrodka wypoczywało nadal sporo turystów i miłym zaskoczeniem był fakt, że nie wiązało się to z zalegającymi wszędzie śmieciami, czy nieposprzątanym sanitariatem.
A piszę o tym, ponieważ jak się wkrótce miało okazać, brak zalegających gdzie popadnie śmieci jest w Albanii pewnego rodzaju ewenementem, zasługującym na wyjątkową uwagę.

Na terenie ośrodka, tuż nad wybrzeżem znajdowała się restauracja, do której, właściwie zaraz po przyjeździe, udaliśmy się na kolację! Nieziemski mix owoców morza w sosie pomidorowym, który wtedy zjadłam, był jednym z najsmaczniejszych posiłków wyjazdu. A konkurencja, trzeba przyznać, była spora, bo na Bałkanach w kwestii jedzenia można się zatracić…. :-)

Wszyscy najedliśmy się do syta, a następnie przenieśliśmy się na hamaki i ławeczki w pobliżu naszych, tym razem dość oryginalnych, miejsc noclegowych. Dla odmiany, zdecydowaliśmy na przestronne tipi. Możliwość nocowania w charakterystycznych namiotach była fajnym przeżyciem, choć temperatura w nocy spadała na tyle, że trzeba było się ratować wskakując w dodatkowe dresy.



Kolejny dzień planowaliśmy spędzić na relaksie, pozwalając organizmom na zregenerowanie sił. Postanowiliśmy połączyć wypoczynek z mało wymagającą fizycznie atrakcją. Rejs promem po Jeziorze Koman wydawał się być idealnym połączeniem przyjemnego z pożytecznym – odrobina wytchnienia w kojących okolicznościach przyrody. Jedynym minusem był fakt, że promy wypływały w rejs tylko raz dziennie, o 9:00 rano z miejscowości Komani. Od tego miejsca dzieliło nas zatem ok 70km i, zgodnie z googlemaps, 2 godziny jazdy. Biorąc pod uwagę jakiś krótki postój na trasie w celu kupienia śniadania i uwzględniając dodatkowy kwadrans „na wszelki wypadek”, z obliczeń wynikało, że czekała nas kolejna, wręcz niedorzecznie wczesna pobudka. Czy to na pewno wakacje???

Znacie te rozterki „rozum vs. serce”? No więc rozum, w związku z poranną pobudką, nakazywał kłaść się spać, ale miękkie serce ulegało dziwnej, tajemniczej mocy, która uporczywie wyciągała z tipi. Nie wiem, o której poszliśmy spać, ale chyba rozsądniejszym byłoby nie kłaść się wcale..21 września (5. dzień) – Prom po Jeziorze Komani

Pierwsze budziki, zwolenników schematu "10xdrzemka zanim wstanę", zaczęły dzwonić koło 6:00 budząc wszystkich dookoła, bez wyjątku. Na zewnątrz było jeszcze zupełnie ciemno. Zgodnie z umową o 6:30 resztkami silnej woli zaczęliśmy jak zombie wyłaniać się z namiotów. Chwilę później, na trasie tipi-prysznic, rozbrzmiewały pierwsze, radosne i entuzjastyczne powitania "dzień dobry!", "chyba Ty..." :D Ranek był wyjątkowo inspirujący. Powstał nawet kawał: "Przychodzi baba do lekarza. Lekarz pyta: "Co pani jest?". "6:30!""

Przepełnieni ekscytacją ze zbliżającej się podróży dotarliśmy do aut oczywiście trochę później niż zbyt optymistycznie zakładaliśmy dzień wcześniej. Może trochę spóźnieni, może na wpół śpiący, ale w pełnym składzie. Skoro tak się poświęciliśmy wstając z łóżek w środku nocy, to teraz kierowcy nie mogli nas przecież zawieźć - musieli trochę docisnąć. Wzięli sobie wyzwanie mocno do serca, bo mknęli po dziurawej wiejskiej drodze zostawiając za sobą tylko tumany pyłu. Podobno nieźle nami rzucało. Nie wiem… sen był silniejszy. Kto mógł, korzystał. Kto nie mógł, przynajmniej się porządnie wybudził.

Po około półtora godzinnej jeździe zatrzymaliśmy się w jakiejś maleńkiej wiosce. Miejscowemu sklepikarzowi wykupiliśmy cały zapas BakeRollsów, 7daysów i lokalnych browarów i z tak przygotowanym arsenałem ruszyliśmy na poszukiwania przystani promowej w Komani. :D

Ciekawostka 5 - Oprócz wspomnianej wcześniej przepysznej kuchni bałkańskiej bywało i tak, że musieliśmy się ratować czymś pomiędzy posiłkami. A że wałówy z Polski nikt nie brał, zmuszeni byliśmy zaopatrywać się w prowiant na bieżąco. I o ile w okolicach większych miast jeszcze jakiś wybór był, o tyle przydrożne blaszaki oferowały tylko dwie opcje: BakeRollsy lub czekoladowe 7daysy. Nasze wakacje stały więc pod znakiem wyrobów marki 7days. Początkowo były nawet smaczne, pochłanialiśmy je z prędkością światła.... Beztroskość trwała jednak mniej więcej do połowy wyjazdu. Potem organizmy postanowiły się zbuntować i konsekwentnie utrzymują awersję po dzień dzisiejszy. ;-)

Na prom prowadziła jedyna, słuszna droga. Po dojechaniu do tamy trzeba było przejechać przez długi, wydrążony w skale tunel. Na końcu tunelu stał Pan Cieć kasujący za przejazd 3euro. Nazywanie miejsca znajdującego się za tunelem "przystanią" to duże nadużycie. :) To malusieńki betonowy kawałek nabrzeża, na którym jest tak tłoczno i gwarno, że początkowo trudno zorientować się w sytuacji. Kilkaset metrów kwadratowych z jednej strony odciętych pasem wody, z drugiej - ścianą skały, z trzeciej – tamą. Ogromny ścisk. Jakimś cudem udało nam się znaleźć skrawek wolnego miejsca, gdzie zostawiliśmy samochody. Centymetry dzieliły koła jednego auta od pasa wody. Ale tubylcy, znający się przecież na rzeczy, pokazywali, że jest „perfectly safe”, więc już nikt się nie wychylał z wątliwościami, które pewnie pojawiły się w głowie każdego z nas... ;-) Właściwie to zaczynaliśmy się już uodparniać i nieświadomie przesuwać granicę komfortu. :P

Przed wejściem na prom dostaliśmy jeden zbiorczy bilet. Opłaty miały być zbierane podczas rejsu. Zajęliśmy więc miejsca na górnym pokładzie i po 10 minut wypłynęliśmy.



Jezioro Koman to sztuczny akwen powstały w ramach największego projektu energetycznego w komunistycznej Albanii, który zakładał stworzenie tamy i elektrowni wodnej. Jezioro ma 72km długości i zajmuję powierzchnię ok. 82km2. Uznawane jest za najpiękniejszy na Bałkanach śródlądowy „fiord”.
Pogoda niestety od rana nas nie rozpieszczała. Mimo, że początkowo nieśmiało wyglądające zza chmur słońce dawało jakąś nadzieję, to niska temperatura dodatkowo spotęgowana wiatrem, psuła efekt i utrudniała koncentracje. Siedząc na górnym pokładzie bardziej toczyłam walkę z sobą, niż rozkoszowałam się otaczającym pejzażem.











Na jeziorze jest wyspa, na której ustawiono krzyż katolicki ufundowany przez lokalnych mieszkańców – północną cześć Albanii zamieszkują głównie katolicy.