Fly4free.pl

I całe szczęście! Miasto jest wizerunkowo spójne, a kolejne, odkrywane w trakcie spacerów „smaczki” i detale sprawiają, że bezcelowe przechadzki należą do bardzo przyjemnych. Czerwono-pomarańczowe dachy, plątanina brukowanych XIX wiecznych uliczek i zdobiące je kolorowe, oldschoolowei garbusy. Stare auta wprowadzają bardzo oryginalny klimat.







Stylowe latarenki rozsiane po całym mieście są kolejnym atrybutem miasta.



Można by powiedzieć, że Ochryda cerkwiami stoi. Jest ich tu cała masa, chociaż z powodu małej ilości czasu niestety nie poświęciliśmy żadnej z nich większej uwagi. Mieliśmy tylko jedno popołudnie i z przyjemnością porzuciliśmy ambitne plany zwiedzania. Chłonęliśmy za to atmosferę miasta... :-)







Asia i Marek dotarli do twierdzy cara Samuela górującej nad miastem. Z jej murów roztacza się piękny widok na Ochrydę i jezioro.













Dotarli również do świetnie zachowanego antycznego teatru, na deskach którego wspólcześnie wciąż odbywają się różnego rodzaju imprezy.



Wieczorem udaliśmy się na obiado-kolację do jednej z restauracji usytuowanej bezpośrednio przy jeziorze. I chociaż ceny nie należały do najniższych, to grillowane rybki warte były każdych pieniędzy.

Polecam Ochrydę!!! Poza sezonem. Na dłużej. Na spokojnie. To miasto ma duszę. Warto je zobaczyć, poczuć i posmakować....





30 wrześnie (14. dzień) – Skopje, Macedonia i Belgrad, Serbia

Rano, ostatni rzut oka na zaspane jeszcze miasto i spokojne, malownicze jezioro Ochrydzkie z kołyszącymi się w błogiej ciszy łódkami…





W drodze do Polski zaplanowaliśmy jeden nocleg. W Belgradzie. Zanim jednak opuściliśmy Macedonię, zatrzymaliśmy się w Skopje.

W stolicy spędziliśmy ok. 3 godziny. To mało czasu. Na pewno niewystarczająco, aby spokojnie przejść się jej ulicami, poczuć i poznać jakim miastem jest NAPRAWDĘ. Ponoć nie należy „oceniać książki po okładce”. „Okładka” jaką wita nas Skopje, na pierwszy rzut oka może nieco przytłaczać i onieśmielać, dlatego obiektywna ocena wymaga poświęcenia odpowiedniej ilości czasu. ;-)

Dla mnie Skopje architektonicznie jest miejscem wręcz surrealistycznym. Prześmiewczo określanym na zachodzie jako „theme park”. Prawda jest taka, że określenie to nie wzięło się z niczego.. ale od początku.

Tak naprawdę na obecne oblicze miasta miały wpływ dwa czynniki. Pierwszy, to 17 długich sekund, przeszło pół wieku temu. Tyle trwało trzęsienie ziemi, które dotknęło Skopje w 1963 roku i które zniszczyło ponad 80 % jego powierzchni. Drugim czynnikiem jest człowiek i jego megalomańskie wizje. Nikoła Gruewski, chcąc podnieść miasto z ruin i zbudować jego nowe oblicze zatracił się formie, zapominając o treści.

Skopje to dwa światy po dwóch stronach rzeki Wardar. Część południowa to Skopje „chrześcijańskie” – nowoczesne centrum, komercyjne i biznesowe. Część północna to gwarna Stara Czarszija (Čaršija), czyli dzielnica muzułmańska.

Na skalistym wzniesieniu nad miastem góruje Skopsko Kale – twierdza powstała w czasach bizantyjskich.
Od niej właśnie zaczęliśmy zwiedzanie. Wstęp na jej teren nie jest odpłatny. Obiekt również został mocno uszkodzony na skutek wspomnianego trzęsienia ziemi i do tej pory nie został odbudowany. Nie jest sam w sobie atrakcyjny, ale swoim gościom oferuje całkiem okazałą panoramę miasta, dla której warto twierdzę odwiedzić.















Kierując się w dół, w stronę mostu prowadzącego na Plac Macedoński po lewej stronie mijamy meczet Mustafy Paszy, który jest największą i najlepiej zachowaną muzułmańską świątynią w Macedonii. Okazały minaret ma 42 metry wysokości. Meczet góruje nad najbardziej klimatyczną częścią miasta - Starą Czarsziją.



Na Starym Bazarze silnie odczuwa się wpływy tureckie i albańskie. Tureckie, ponieważ Skopje, tak jak właściwie cały Półwysep Bałkański, przez wiele stuleci wchodziło w skład Imperium Osmańskiego, a albańskie, ponieważ rejon ten zamieszkany jest głównie przez Albańczyków. Na bazarze mieszają się kultury i style życia w bardzo pozytywny i kolorowy sposób. To taki „orient, choć oswojony.” :-)





Uwielbiam takie miejsca! Znów wąskie uliczki wypełnione straganami, gdzie można nabyć unikalne pamiątki, na przykład dywany. Zakamarki pełne rozmaitych pracowni rzemieślniczych, na przykład pracowni złotniczych z oryginalną biżuterią. Z kawiarenkami, w których można napić się mocnej kawy z tygielka, parzonej według tradycyjnej tureckiej receptury. W uliczkach można natknąć się na saloniki golibrodów i fryzjerów, do których wstęp mają tylko mężczyźni. Oczywiście nadgorliwi znajdą i towar wątpliwej jakości, ale uwierzcie mi, to nie jest miejsce typowo turystyczne.













Żałuję, że nie mogliśmy poświęcić mu więcej czasu. Byliśmy tam koło południa. Uliczki nie tętniły jeszcze życiem, a mimo wszystko nie chciałam stamtąd odchodzić. Podobno, żeby poczuć atmosferę miejsca należy zjawić się tam wieczorem, kiedy gwar, życie towarzyskie i zapach kawy przenikają się, tworząc niepowtarzalny klimat… Czytałam wiele relacji o Starej Czarsziji w Skopje i wszyscy, niemal jednogłośnie twierdzą, że Mały Stambuł (bo tak nazywana jest ta dzielnica), jest prawdziwą esencją miasta, która przenosi nie tylko na inny kontynent, ale i w czasie.

Ponad to, mają tu wyjątkowo ciekawe pojazdy. :-D Gdyby nie to, że byliśmy w Macedonii, pomyślałabym, że są albańskiej myśli technicznej. ;) Chociaż, jak wspominałam, Albańczyków w tej części miasta jest dość sporo, więc kto wie, może niewiele się pomyliłam…. ;-)





A teraz przejdźmy do drugiej części miasta, której rewitalizacja wymknęła się spod kontroli ;-)

Łukowatym, kamiennym mostem łączącym starą i nową cześć miasta przedostaliśmy się na główny plac w Skopje, którego centralną część zdobi gigantyczny, 22-metrowy pomnik Aleksandra Wielkiego. Oficjalna nazwa pomnika, ze względów politycznych (konflikt z Grecją), została zmieniona na „Wojownika na koniu”.









I od tego momentu przepych, choć nie jestem przekonana, czy w najlepszym wydaniu atakował nas właściwie zewsząd. Miasto wzbudza ambiwalentne uczucia. Z jednej strony jest tak wyjątkowo inne, tak zaskakujące, tak wyłamujące się poza wszelkie schematy, że z wielkimi od zdumienia oczami można lawirować pomiędzy kolejnymi pomnikami-fontannami. Z drugiej jednak strony, po pewnym czasie ogrom i mnogość budowli przytłacza.