Fly4free.pl

O 10:30 mieliśmy zaplanowany prawie 3 godzinny spływ pontonem. Rafting rezerwowaliśmy ze znacznym wyprzedzeniem, będąc jeszcze w Polsce. Przed wyruszeniem, dostaliśmy w ośrodku niezbędny sprzęt: pianki (kamień z serca!), buty, kapoki i kaski. Po czym organizatorzy spływu zapakowali nas do harpagańskiego jeepa i na pełnej petardzie :D (kto się mocno nie zaparł, latał po pace jak worek ziemniaków) dowieźli nas do miejsca startowego.





Mając jeszcze przed oczami wczorajszą tyrolkę, zapytaliśmy przezornie „Is it perfecly safe?”. Na co Pan Grek, z nieodgadnionym uśmiechem, odpowiedział krótkim: „No.” (?!?!?) Swoją drogą, to sama właściwie nie wiem, czy na tym etapie jakakolwiek odpowiedź wzbudziłaby nasze zaufanie…. :P Nie głowiąc się nad tym przesadnie, przeszliśmy więc do kolejnego punktu atrakcji - przyśpieszonego kursu bezpieczeństwa. Na początku, Pan widząc radosną inwencję twórczą koleżanki, poinstruował nas PONOWNIE jak podopinać kamizelki i kaski ;) (jego komentarz „it’s totally wrong”– bezcenny). Następnie powiadomił, jakich komend będzie używać podczas spływu i jak na nie reagować oraz co robić na wypadek wypadnięcia za burtę.



Wody Tary we wrześniu są raczej spokojne… najbardziej wymagające spływy organizowane są w kwietniu i maju. Ponoć woda bywa tak rwąca, że według relacji naszego wykwalifikowanego instruktora, niejednokrotnie miał strach w oczach. Pan Grek okazał się naprawdę fajnym gościem. Znał rzekę bardzo dobrze, miał pomysł na spływ i starał się z niego wycisnąć maksimum; urozmaicał go aranżując „beczki” oraz spływanie z rzecznych progów tyłem. Przez pewien czas miałam również możliwość siedzenia na przodzie pontonu. To naprawdę świetna zabawa. Kto by przypuszczał, że rozbryzgująca się na twarzach woda, liczne podskoki, czy miarowe wiosłowanie sprawią, że będziemy cieszyć się jak dzieci. Na rzece często mijaliśmy inny, smutny ponton, na którym z nudów można byłoby malować paznokcie. Tęsknym i rozżalonym wzrokiem patrzyli na nasze wygłupy. No cóż, ich instruktor ewidentnie nie miał polotu. :P







Wisienką na torcie, o dziwo, nie były jednak harce w pontonie. W połowie spływu zatrzymaliśmy się pod kilkumetrową skarpą. Kto chciał, mógł się na nią wspiąć, a następnie skoczyć do lodowatej wody. Atrakcja? No pewnie! Z tyłu głowy pojawiło się oczywiście „is it perfectly safe?” … ale szybko ugryzłam się w język. :D

Z dołu, klif wyglądał na wysoki, ale do ogarnięcia. Perspektywa z góry, trochę chłodziła zapał… Szczerze, gdybym mogła się wycofać, to pewnie bym skorzystała. Problem polegał na tym, że jak już dotarłam na górę, to okazało się, że miejsce, z którego mamy skakać, znajduje na wąskiej półce poniżej. Docieranie do tego miejsca, na skraju przepaści, było dla mnie na tyle stresujące, że nie wyobrażałam sobie przechodzić tego po raz drugi. Skok wydawał się być jedyną, słuszną opcją. Leciałam dłużeeeeeeeej niż bym chciała. Znacie to uczucie podnoszenia w środku? Tyle tylko, że przy jeździe autem to uczucie jest całkiem przyjemne i szybko znika, a tutaj trwało i trwało i… trwało i pod koniec przyjemne już nie było :D to jakby weryfikuje moje nieśmiałe rozmyślania odnośnie tego, czy skoczyć ze spadochronem….? już wiem, że to nie dla mnie i tego typu atrakcjom mówię stanowcze „raczej nie” ;)
Wróćmy jednak do wyzwania pt.: „skok z klifu”. Kontakt z lodowatą wodą, był oczywiście dużym szokiem termicznym :D, ale dotarcie do tego etapu, było dopiero połową sukcesu! Okazało się, że trzeba będzie się jeszcze trochę pogimnastykować i walcząc z nurtem, samodzielnie dopłynąć na drugi brzeg rzeki, gdzie czekał ponton. Pomijam fakt, że po skoku, kamizelka z taką zawziętością wyciągała mnie z głębin na powierzchnię, że gdy już się na niej pojawiłam, to na świat patrzyłam przez jej dekolt, a kask pod naporem wody zsunął mi się na oczy (te dwa czynniki, z oczywistych względów, ograniczały moją sprawność ruchową. :)), ale po przerzuceniu się na plecy i po pokonaniu w ten sposób 3/4 szerokości rzeki, lodowata woda dawała już tak mocno we znaki, że miałam wrażenie, że tracę czucie nie tylko w palcach, ale i w mózgu :P Z perspektywy czasu nie wiem, czy zrobiłabym to po raz drugi, ale wiem, że gdybym tego nie zrobiła, to dzisiaj bym tego żałowała. :P

Po bohaterskim dotarciu na ponton, perspektywa dalszego wiosłowania, jeszcze przynajmniej przez kolejne pół godziny, była dość deprymująca. Do tego zaczął padać deszcz. To, że nas moczył, nie miało już dla nas oczywiście żadnego znaczenia, ale byliśmy przemarznięci i każdemu marzył się ciepły prysznic i obiad. Zresztą, mniej więcej od tego dnia przyczepiło się do nas jakieś choróbsko, które do końca wyjazdu komuś z nas, w większym, bądź mniejszym stopniu, towarzyszyło.
Powrót do ośrodka również zasługuje na kilka zdań. Otóż, wracaliśmy tym samym harpagańskim pojazdem, z tą różnicą, że dopiero w drodze powrotnej zauważyliśmy, że kierowca w celu hamowania musiał każdorazowo, w szybkim tempie przypompować pedał hamulca. Przy jeździe błotnistą drogą na pełnej prędkości, po stromym zboczu, w strugach deszczu i przy braku działających wycieraczek - taki mały detal, przestaje być detalem… iu iu iu hamulec, iu iu iu hamulec…. (..is it perfectly safe…?!?)

Po powrocie do ośrodka i pysznym obiedzie, spędziliśmy leniwe popołudnie w towarzystwie uroczej rodziny kotów, na brzegu Tary.













Lodowata woda ma również swoje plusy. ;-)



20 września (4. dzień) – Boka Kotorska, Perast, Kotor, Jezerski Vrch

Pobudka - 6:30. O 7:15 opuściliśmy Grab. Dzień zapowiadał się intensywnie. W planach mieliśmy przejechać prawie całą Czarnogórę, kierując się na południe, nad Jezioro Szkoderskie. Po drodze czekała nas przede wszystkim Boka Kotorska, Perast, Kotor i szczyt Jezerski Vrch w Parku Narodowym Lovcen. Kolejny nocleg zarezerwowany był już w Albanii.

Początkowo droga wiła się łagodnie prowadząc nas z nurtem rzeki, wzdłuż kanionu Tary. Widok był imponujący i inny od tych, które podziwialiśmy do tej pory. Szkoda, że na trasie nie było wyznaczonych punktów widokowych, żeby bezpiecznie się zatrzymać i sfotografować choć kilka miejsc. Widok surowych, kilkusetmetrowych klifów niemal pionowo wpadających do turkusowej rzeki był niezwykły. Duże, charakterystyczne drzewa ozdabiały strome zbocza kanionu. Jakby na przekór naturze i prawom grawitacji wyrastały wprost z litych skał.
Jedno z takich dorodnych, charakterystycznych drzew na lewym zboczu:



Po pewnym czasie, zrobiliśmy krótki postój na śniadanie w plenerze.



Popijając rozgrzewającą, stawiającą na nogi kawę, obserwowaliśmy malowniczo unoszącą się nad łąkami mgłę i padające na zbocza pierwsze promienie słoneczne będące oznaką leniwie budzącego się do życia dnia.









Gdzieś po drodze:





Kierując się na południe Czarnogóry, ponownie mijaliśmy Kanion Piva. Tym razem pogoda była dużo korzystniejsza i pozwalała docenić piękno miejsca w pełni. Wapienne skały pięknie podkreślały szmaragdowy kolor wody. Dodatkowo, wypatrując niezwykłej ferii barw rozlewającej się gdzieś poniżej, przejeżdżaliśmy przez dziesiątki skalnych tuneli. Ich wyjątkowym walorem estetycznym jest fakt, że wykuto je bezpośrednio w skałach, nie zabezpieczając betonową konstrukcją oraz nie instalując żadnego oświetlenia. Ich ilość i surowość tworzyły niepowtarzalny klimat. Czasami pojawiały się w odległości kilkudziesięciu metrów od siebie, jeden po drugim. W niektórych z nich wydrążone zostały „okna” wpuszczające do wnętrza efektowne słupy światła. Ba! w jednym z tuneli znajduje się nawet skrzyżowanie, rozgałęziające się w trzech kierunkach!





Po około dwóch godzinach jazdy, po raz pierwszy ujrzeliśmy, uchodzącą za jedną z najpiękniejszych miejsc na Bałkanach, Bokę Kotorską. Zatoka zaskoczyła mnie rozmiarem, bo choć w przewodniku czytałam, że rozciąga się na długości 293 km i zajmuje powierzchnię 655 km², to są to jednak tylko liczby, które dopiero w konfrontacji z rzeczywistością nabierają znaczenia. Panorama, na którą patrzyliśmy z góry, wyglądała bardzo obiecująco. Zapraszała niezwykłym kolorem wody, zalesionymi zboczami i malowniczo usytuowanymi w dole miasteczkami.













Zachęceni tym, co zobaczyliśmy, wsiedliśmy z powrotem do aut, aby jak najszybciej znaleźć się w sercu zatoki, już w pełni chłonąc jej atmosferę. Droga prowadziła wzdłuż linii brzegowej, na której leżą m.in. Perast i Kotor.

Zatrzymaliśmy się w pierwszym z nich. Ponieważ Perast jest zamknięty dla ruchu samochodowego, auta zaparkowaliśmy wzdłuż głównej drogi i pieszo skierowaliśmy się do miasteczka położonego w dole.
Miasteczko liczące nieco ponad 300 mieszkańców jest miejscem o unikatowym klimacie. Większość budynków została zbudowana jeszcze przez Wenecjan, do których od XV do XVIII wieku należał Perast. Właściwie całe miasteczko stanowi bulwar rozciągnięty wzdłuż 1,5 km wybrzeża. Utrzymany jest on w klimacie "starówki". Spacerując po nim można odnieść wrażenie, że czas zatrzymał się paręset lat temu.









Na jednym z blogów (okiemmaleny) trafiłam na opis, który bardzo mi się spodobał i jest wyjątkowo bliski temu, jak sama odebrałam to miejsce. Pozwolę sobie go zacytować:
„Perast zawiera w sobie wszystko to, co lubię. Jest malutki, położony w miejscu, gdzie góry stykają się z morzem, ma piękną, śródziemnomorską architekturę, knajpki ze wspaniałym jedzeniem, bogatą historię i kilka romantycznych legend. Takie moje czarnogórskie puzderko, w którym schowane są małe skarby. Po 8 latach to miasteczko nie zmieniło się ani trochę i nadal tak samo mocno czaruje.”
Co prawda nie wiem jak czarowało 8 lat temu, ale wiem niewątpliwie, że niespełna dwa miesiące temu równie mocno oczarowało i mnie – spokojem, architekturą, kameralną atmosferą i widokiem, który wycisza i wprowadza w bardzo przyjemny nastrój. Miasto jest tak spokojne, że aż trudno w to uwierzyć.











Najbardziej charakterystycznym zabytkiem Perastu jest jednonawowy kościół Św. Mikołaja (Sv. Nikola) z 1616 r. z przylegającą do niego 55-metrową dzwonnicą.





Spacerując głównym deptakiem mijaliśmy przepiękne zachowanie pałacyki wielmożów weneckich oraz współczesne, urokliwe kawiarnie i restauracje. W jednej z nich zatrzymaliśmy się na smakowitą kawę.



Na przeciwko Perastu leżą dwie wysepki.





Naturalna, porośnięta charakterystycznymi, wysokimi cyprysami wyspa Sveti Djordje, na której znajduje się zabytkowy klasztor benedyktyński św. Jerzego z XII wieku i stary cmentarz, na którym chowano szlachtę i słynne osobistości miasta Perast. Obecnie jest niedostępna dla turystów.



Oraz Gospa od Škrpjela (Matki Boskiej na Skale), która jest jedyną sztuczną wyspą na Adriatyku.

Ciekawostka 3 - Historia powstania wyspy wiąże się z pewną legendą. Dawno temu, 22 lipca 1452 roku dwóch braci Martešić znalazło obraz Matki Bożej leżący na niewielkiej skale wystającej z morza. Zabrali go ze sobą i oddali do kościoła św. Mikołaja w Peraście. W niewyjaśnionych okolicznościach jednak malowidło wracało na skałę, aż trzykrotnie. Ludność, w miejscu odnalezienia obrazu, postanowiła więc usypać wysepkę i zbudować na niej kościół. Metoda jej rozbudowywania była dość oryginalna - ponoć w jej pobliżu zatapiane były wypchane po brzegi kamieniami zdobyczne statki nieprzyjaciela i to właśnie ich wraki stanowią w głównej mierze fundament wyspy. Budowano ją przeszło 200 lat, topiąc w tym miejscu stare żaglowce oraz sypiąc kamienie.
Do dnia dzisiejszego, aby upamiętnić znalezienie ikony, w Peraście, 22 lipca odbywa się ceremonia Fašinada. Z miasteczka, w kierunku wyspy wypływa kolumna powiązanych ze sobą łodzi, pełnych kamieni. W uroczystości mogą brać udział tylko mężczyźni, którzy ubrani w tradycyjne stroje i śpiewający pieśni, podpływają pod wyspę i każdego roku „dorzucają” do niej kolejne kamienie, by symbolicznie ją umocnić.
Obecnie wyspa zajmuje 300 m². Można na nią dopłynąć małymi łódkami z Perastu albo dużym wycieczkowym statkiem podczas podróży po Boce Kotorskiej.